Nederland en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens

Nederland en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens

Nederland blijft heel erg slecht scoren op het gebied van mensenrechten. Als we alleen al kijken naar de cijfers van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, zien we dat Nederland in 2017 bij 66,7% (twee van de drie zaken) is veroordeeld vanwege schending van minstens één van de mensenrechten. In 2018 was er een lichte verbetering en werd Nederland in 50% van de rechtszaken veroordeeld vanwege minstens één schending van mensenrechten. Het is hiermee één van de landen met de hoogste percentage van mensenrechtenschendingen.

Waar gaan deze schendingen nu veelal over? Welnu, één groot voorbeeld is artikel 8 van de Europese Verklaring van de Rechten van de Mens: de zogenaamde 'family life' of "het recht op een familieleven". In de praktijk kom dit erop neer dat ouders contact met hun kinderen mogen, ondanks hun misdaad. Dus een moeder die iemand berooft mag de gevangenis in maar haar kinderen mogen haar daar wel bezoeken. Het land mag dit niet belemmeren. In Nederland is er echter een ander probleem: na scheidingen berust Nederland zich in een wettelijk vastgelegd "standaardomgangsregeling" voor de vader. Dit houdt in praktijk in dat de vader na een scheiding zijn kinderen nog maar eens per 2 weken, of twee maal per maand, mag zien. En dat zonder dat de vader ook maar een wet heeft overtreden. In veel gevallen, komt de moeder zelfs deze omgangsregeling niet na en verliest de vader in 20% van de gevallen alle contact met zijn kind of kinderen.[1] In nog eens 25% van de gevallen heeft de vader nauwelijks contact met zijn kinderen omdat de moeder niet meewerkt. In academische termen heet dit "Malicious Mother Syndrome" of "Kwaadaardige Moeder Syndroom". [2]

In Nederland is dit één van de grootste schendingen van mensenrechten en het dilemma is dat er geen Constitutioneel Hof is in Nederland, waar men dit eventueel zou kunnen aankaarten dan wel toetsen op internationale verdragen. Zo bungelt Nederland al jaren onderaan de lijst van internationale kinderrechten, onder landen als Thailand, Tunesië en Slovenië[3],  en is al zwaar op de vingers getikt door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.[4] Eén voorbeeld werd een grote zaak, waar een vader zijn peuter-dochtertje niet meer mocht zien van Nederland maar het Europees Hof hier meteen korte metten mee maakte.[5]

Het lijkt een constante lijn te zijn waarbij Nederland bij het Europees Hof in 2 van de 3 zaken (ruim 66%) veroordeeld wordt voor het schenden van mensenrechten. Even ter relativering: Turkije (waarvan we toch denken dat het één van de grootste mensenrechtenschenders is) wordt in ongeveer 10% van de zaken veroordeeld (cijfers van 2017). Ook andere landen hebben hier wel eens last, zoals Duitsland in de zaak Zaunegger v. Germany (2009)[6] en Sommerfeld v. Germany (2003)[7], maar het verschil is dat de wetten hierop aangepast zijn. Nederland weigert dit echter tot op heden. In weer andere landen zoals Groot-Brittannië worden dit soort zaken streng gemonitord door advocaten zoals Ayesha Mary Barbara Vardag [8] en/of organisaties[9].

Waarom dit niet in Nederland het geval is, brengt me op mijn overpeinzing van deze maand want is Nederland te arrogant of koppig om open te staan voor het respecteren van mensenrechten? Of gaat het om iets anders? Mijn overpeinzing zal nog wel even duren omtrent dit onderwerp...

Drs. Armand Sag

Instituut voor Turkse Studies
www.turksestudies.org

&

Historicus en turkoloog

www.armandsag.nl