Verstoten Vaders


  • Kayıt: 26.03.2020 12:23:00 Güncelleme: 26.03.2020 12:23:00

Verstoten Vaders

 

Drs. Armand Sağ

 

Op 23 maart 2020 ging de documentaire ‘Verstoten Vaders’ in premiere op NPO2 om 20:25. De documentaire gaat over drie vaders die een jaar lang gevolgd zijn door de bekende documentairemaakster Elena Lindemans. Het probleem is dat de vaders na een scheiding hun kinderen niet meer kunnen zien omdat moeders dit niet willen, en er in Nederland een maas in de wet is hieromtrent.

 

Het is helaas zo dat ik één van die vele vaders ben, en dat ik ook één van de vaders ben die door Elena Lindemans is gevolgd. Elders in deze editie staat ook een exclusief interview tussen mij en de talentvolle jonge journaliste Tuğçe Dağlayan. Maar was is nu precies de kern van het probleem? De problemen zitten erin dat Nederland, bij monde van kinderpsychologe Marga Akkerman, een cultuur heeft van ‘moederverering’. Dit betekent dat de maatschappij van mening is dat een kind per definitie bij de moeder hoort, dat is dan ook het uitgangspunt van overheidsinstanties zoals politie, justitie, rechters, en jeugdzorg. Dit bleek toen de Tweede Kamer kamervragen had over waarom de politie alleen ingreep als moeders aangifte deden tegen vaders en niet andersom.

 

Zo kan het dus gebeuren dat een vader na een scheiding ongeveer 50-50 kans heeft om zijn kinderen nooit meer te zien. Een moeder hoeft alleen maar te opperen dat de vader misbruik heeft gepleegd en de omgang wordt stopgezet door de rechter. Ook al blijkt achteraf dat 98% van die politie-aangiften vals zijn. Dit cijfer stijgt alleen maar, waar het in 2008 nog 95% was dat vals was, is het nu dus gestegen. Toch worden deze moeders niet vervolgd omdat enerzijds de politie stelt dat ze het te druk hebben, en anderzijds omdat de VVD (bij monde van een wetsvoorstelstemming in december 2019) stelt dat het te duur is en de politie al genoeg te doen heeft. Wat blijft er dan over voor vaders behalve een ex die alle ruimte en initiatieven krijgt om ze het leven zuur te maken? Want in de regel is het zo dat een vader alle omgang wordt ontzegd als er een aangifte is gedaan, minstens totdat het onderzoek afgerond wat in de meeste gevallen vele maanden tot jaren duurt. In mijn geval duurde dit 311 dagen.

 

Daarmee komen we langzaam ook tot de kern, want als moeders niks in de weg krijgen gelegd en instanties zoals politie en jeugdzorg ze een hand boven het hoofd houden, dan is er van gelijkwaardig ouderschap geen sprak. Dan is er alleen sprake van een hiërarchische strijd tussen ouders waarbij de Nederlandse wetgeving de moeder boven de vader zet. En dat blijkt ook als we kijken naar een voorbeeld. Als mini-onderzoek heb ik gekeken naar alle uitspraken omtrent hoofdverblijfplaats in het jaar 2017. In slechts één van de 111 kreeg vader dit, alle andere gevallen waren moeder. Betekent dit dan 99,1% van de vaders niet in staat worden geacht om dit te verwezenlijken? Saillant detail is overigens dat de vader die in 2017 won, anno 2020 met Jeugdzorg in strijd is omdat Jeugdzorg de kinderen nu alsnog met een co-ouderschapregeling bij moeder wil plaatsen. Het heeft in zijn geval dus net 3 jaar mogen duren. Bij moeders duurt het echter eeuwig. Geen van de 110 andere zaken heeft daarna een co-ouderschapregeling voor de vader teweeg gebracht. Als we dan kijken naar Belgie, waar co-ouderschap in de grondwet is verankerd, dan zien we dat 88% van de vaders een aanvraag doet hiervoor. De mythe dat vaders eigenlijk de kinderen helemaal niet eens willen, wordt hiermee teniet gedaan.

 

Toch gebeurt dit niet in Nederland omdat er in Nederland een rigide Protestante denkwijze is ingebakken dat moeders de hoekstenen van het gezin zijn. Ook al blijkt dat kinderen die zelf gescheiden ouders hebben, ruim 80% meer kans hebben om zelf ook te scheiden. Dit komt deels omdat die kinderen een verkeerd beeld krijgen van hoe een ouder c.q. partner hoort te zijn, en deels omdat ze hechtingsproblemen krijgen omdat ze niemand durven te vertrouwen. En als we bedenken dat er jaarlijks ongeveer 16.000 kinderen slachtoffer worden van een scheiding waarbij ze alle contact verliezen met één ouder, en dit probleem al sinds de jaren ’80 bestaat, dan kunnen we stellen dat er sinds 2009 ongeveer 172.000 kinderen zijn die hun vader (want in 95% van de gevallen gaat het om de vader) niet meer zien. Als we ook volwassen mensen erbij betrekken, dus voor 2009, dan zien we dat ruim een miljoen kinderen geen contact meer hebben met hun vader. Waarom we hier niks aan doen, welnu dat is mijn overpeinzing van deze maand…

 

 

23 maart 2020

 

Drs. Armand Sag

Historicus en turkoloog

www.armandsag.nl