Minderheid in Europa


  • Kayıt: 13.04.2017 09:17:00 Güncelleme: 20.12.2020 13:02:14

Minderheid in Europa

Al jaren is er een fundamentele angst dat minderheden, en dan vooral islamitische of nog specifieker Turkse migranten, Europa gaan overnemen. Het is een historische angst die met de trek van de Turkstalige Hunnen onder leiding van Attila naar Rome in de vijfde eeuw na Christus, werd versterkt. De komst van de Turkstalige Tataren onder leiding van Cengiz Han (of Ghenghis Khan) naar Wenen in de dertiende eeuw, hebben het ook niet veel goeds gedaan.

De angst is ook niet veel goeds gedaan door de opkomst van de Turkse Selçuken en eveneens Turkse Osmanen die vanuit Anatolië grote delen van de Balkan en Europa hebben veroverd gedurende de Middeleeuwen. Momenteel wordt deze angst gevoed door gastarbeiders die vanaf de jaren '60 van de vorige eeuw deze kant opgekomen zijn, en de populistische politici die de xenofobe gevoelens proberen te voeden. De laatste jaren hebben politici zoals Jörg Haider in Oostenrijk, Marine Le Pen in Frankrijk, Geert Wilders in Nederland, Nigel Farage in Groot-Brittannië, Filip Dewinter in België, en andere rechts-populistische figuren de nadruk gelegd op het terugdringen van migratie omdat de "eigen cultuur in gevaar was". Hierdoor ontstond hetzelfde beeld als eerder in de geschiedenis: 'De Grote Boze Turk komt ons veroveren en opslokken!'. Als men nu kijkt, naar de actuele situatie dan zijn de conclusies eigenlijk erg verdeeld.

 

Inderdaad, in Europa zijn er nu vijf landen waar de grootste minderheid van Turkse komaf is (te weten Nederland, Duitsland, Denemarken, Bulgarije en Oostenrijk). Twee van die landen hebben ook een politieke partij die specifiek opkomt voor de rechten van de Turkse minderheid (DENK in Nederland en Bulgarije zelfs twee met Hak ve Özgürlükler Hareketi en DOST). De 'Hak ve Özgürlükler Hareketi' (Beweging voor Rechten en Vrijheden) is zelfs met drie zetels vertegenwoordigd in het Europees Parlement. Het valt hierbij op dat de politieke partijen in beide landen overwegend linkse en progressieve standpunten hebben ter tegenwicht aan de eerdergenoemde rechts-conservatieve populisten zoals Nigel Farage en Marine Le Pen. In nog een flink aantal landen zijn Turken niet de tweede bevolkingsgroep (ergo de één  na grootste bevolking c.q. de grootste minderheid) maar de derde of vierde: België, Zwitserland, Griekenland (3de), Roemenië (4e), Macedonië, Kosovo en Moldavië (waar de Turkse Gagavuz met 4,4% aanwezig is als vierde bevolkingsgroep).

 

Dan zijn er ook nog de landen, waar afhankelijk van hoe je telt (zijn de Turkstalige Azerbeidzjanen, Tataren, Gagavuzen ook 'Turks'?), de grootste minderheid dan toch wel Turks is: Rusland, Georgië, Oekraïne, Cyprus, et cetera. Maar zelfs in landen zoals Frankrijk of Groot-Brittannië wonen toch wel tussen de half miljoen en één miljoen Turken wat neerkomt op ongeveer 1,5-2% van de bevolking. En eigenlijk is dat ook de crux, want in de meeste landen vormen Turken 2-3% van de bevolking. Zelfs in bijvoorbeeld Nederland en Duitsland (waar Turken de grootste minderheidsgroep zijn) vormen ze maar maximaal 3,5% van de bevolking. Het gaat er dus niet zozeer om hoeveel Turken er zijn, maar hoe weinig andere minderheidsgroepen er zijn.

 

Door de afwezigheid van minderheidsgroepen in het door oorlogen veelal gezuiverde Europa, vormen de relatieve laatkomers (Turkse gastarbeiders in de jaren '60 bijvoorbeeld) überhaupt de enige minderheidsgroep en vormen ze dus ook meteen de grootste minderheidsgroep. Over heel Europa (ongeveer 735 miljoen inwoners) vormen Turken (inclusief de Turken in het Europese deel van Turkije zelf) maximaal 4,7-5% van de bevolking. De recente cijfers laten zelfs zien dat de meeste Turken (of het nu inheemse Bulgaarse Turken zijn, of Turkse gastarbeiders uit Nederland en hun nakomelingen) juist weer terugtrekken naar Turkije vanwege de aanhalende economie.

 

Dus alhoewel op het eerste gezicht, Europa inderdaad overspoelt lijkt te worden door immigranten en Turken in het bijzonder, valt het bij nadere bestudering heel erg mee. Waarom populistische politici met een rechts-nationalistische agenda dan toch die argumenten gebruiken? Dit keer heeft mijn overpeinzing dan toch een antwoord: omdat ze hiermee scoren bij de bevolking...

 

 

Drs. Armand Sag