Çocukluk yıllarımda Göre Kasabası’ndan Gurbet’i, İzmir’i Ankara‘yı ve İstabul’u mekan tutan ve ekmeĝini kazanan Görevlilerde bir fark izlerdim. Giyim, ve kuşamları, davranışları, insana bakış açıları ve bana konuşmaları çok bizden farklı gelirli. Çocukları ve eşlerinde belirli bir gelişim, eĝitim ve meslek sahip olduklarını görürdük. Bizim akraba Vehbi Sucu amca vardı. Kendisi İzmir’de ekmeĝini ticaretle kazanırdı.Onun o şık giyimi, giyimdeki uygunluĝu, İşgarpini, hele beyaz olanları ve Föter şapkasındaki şıklıĝını yıllar sonra böyle güzel giyimli bir beyefendiyi ne Amsterdam‘da, ne de Paris’te gördüm.
Hollanda’ da Gurbet..! Hollanda’da gurbet ise ilk yıllarda, sadece kendi inançları, kültürleri, gelenekleri mutfaĝı ile ayrı mahallelerde yaşayan bir Türk göçmen toplumundan ibaretti.Kendi kültürlerini korumaları için belediyeler, Bölge Eyaletleri ve bakanlıklar tarafından desteklenirdi, Türk kültür derneklerinin faaliyet masrafları 90‘lı yıllara kadar belediyeler tarafından karşılandı. Türk göçmenleri kalıcı deĝillerdi, birkaç yıl sonra geldikleri topraklarına geri döneceklerdi. Hollanda toplumundan etkileşme olmadıĝı gibi, geleneksel deĝer ve inançlara sıkı sıkıya baĝlı bir Türk toplumu vardı. Türkiye, Genel kültür ve dil bağlarını koparmamak için Hollanda’da 700 den fazla Türkçe öğretmeni 2004 yılına kadar, Türk Dili ve Kültürü (Turkse taal – kultuurlessen) haftada 4 saat, daha sonra 2, 5 saat ders programlarının içinde görev yapmaktaydılar.
Çocuĝunun Hollandalı olmaktan korkan, çocuğunu sıkı sıkıya tembih eden bir anne, baba ve dedelerden oluşan kapalı bir toplum. Bir araba tamirciliĝi öĝrense, memlekette araba tamirhanesi açarız denirdi. Toplumsal eĝitim, gelişim uzun yıllar sonra Hollandalılardan geriden başlayacak ve genelde tüm göçmenlerin yaşadıkları kültürel deĝerlerin olumlu gelişimi ikinci ve üçüncü jenerasyonlarda devam edecekti.
Deĝişim ve katılım Tabii ki akültürasyon kaçınılmazdı. Akültürasyon; bir kültürün ya da bir kültür öğesinin başka bir kültüre girmesi sonucu her ikisinin de değişmeye uğraması süreci. Bu süreçte binlerce Türk genci kendine uygun bir eĝitim yaparak, yeni kimlikleri ile Hollanda toplumunda yerlerini aldılar. Bir kısmı kendini Hollandalı Türk hissetse de, yeni kimliĝi ve gelişimi ile mutlu iyi vatandaş oldular. Bunda da toplum olarak bir sorun olmayacağını düşünüyorum. Yeni gelişim, Korona günleri, kapanan şehirler ve ülkeler, evde kal ve evde çalış ve geleceğimizi yeniden kurma bizleri yeniden yapılanmaya itecek. Bu yeni gelişmeler uygun bir biçimde karamsarlığa fırsat vermeden; “Görecek güzel günlerimiz var “diyerek yola devam etmek gerek.
Başka seçeneğimiz de yok aslında … Türk göçmenleriyle, bu geçiş sürecinde onlarca garip, gülünç ve ders alınabilecek olay ve hikayelerimiz de vardır. Bir gün bunları toplarsak, hep birlikte yeniden okuma olanağımız olur diyorum.
Düşünce ve yeni fikirlerinizi saygıyla bekliyorum.
Bolca selamlarımla hoşçakalın.
