Het belang van vaders


  • Kayıt: 04.04.2021 08:45:13 Güncelleme: 04.04.2021 08:48:16

Het belang van vaders

Drs. Armand Sağ

Met het rapport van Cees van Leuven van 5 februari 2021 dat ouderverstoting een serieus probleem is, en eigenlijk alleen aangepakt kan worden door harde maatregelen tegen de onwelwillende ouder; helaas is dit toch bijna altijd de moeder tonen de cijfers aan. In 90% tot wel 98,2% is het de moeder die na een scheiding de kinderen niet meer wil laten zien aan de vader. Andersom doet de vader dit bijna niet, het cijfer is verwaarloosbaar laag.

Toch kreeg dit rapport ook veel kritiek van, vooral, vrouwengroepen en feministen. Het zou te vrouwonvriendelijk zijn en men zou oproepen tot het (volgens hen onnodig) straffen van vrouwen en moeders. Het meest gehoorde argument was dan ook dat als een vrouw besluit om de kinderen weg te houden bij haar ex-partner, de vrouw hier vast wel een goed argument c.q. een geldige reden voor had. Het achterliggende idee is dan ook dat een moeder verreweg de belangrijkste persoon is, in het leven van een kind. Volgens deze vrouwengroepen en feministen is een vader een ondergeschikte ouder (onder de moeders, en volgens sommigen zelfs onder de grootouders) en is het een tweederangs persoon in het leven van het kind.

Dit hardnekkige gerucht is met harde feiten simpel te weerleggen, waarbij ik zelfs zo ver durf te gaan dat vaders eigenlijk de primaire figuur zijn in het leven van kinderen. Zo blijkt uit onderzoek dat moeders juist makkelijker te vervangen zijn als ouder (door bijvoorbeeld grootmoeders) dan vaders. Daarnaast zijn er tientallen jaren onderzoeken waaruit blijkt dat kinderen onder de twee jaar oud die opgevoed worden door een alleenstaande moeder een achterstand vertonen in vergelijking met kinderen die door alleenstaande vaders worden opgevoed.

Ook uit onderzoek naar gezinnen die nog wel intact zijn – in tegenstelling tot onderzoeken die alleenstaande vaders vergelijken met alleenstaande moeders – blijkt dat de aanwezig van een vader altijd een enorm voordeel oplevert voor het kind. Zo heeft een tienermeisje 75% minder kans om tijdens haar tienerjaren zwanger te raken, als ze opgevoed wordt door beide ouders in plaats van alleen haar moeder. Maar het verschil is niet alleen te zien bij dochtertjes, ook bij zonen is de aanwezigheid van een vader van groot belang. Zo is de kans dat een kind (dochter of zoon) gaat studeren en een goede baan krijgt, ruim 200% hoger als de vader een grote rol speelt in het leven van het kind. Sowieso speelt de vader een enorm grote rol bij de schoolprestaties van een kind. Zo is de kans dat een kind minstens één keer in zijn leven geschorst wordt van school, 60% kleiner als hij uitgebreid en goed contact heeft met zijn of haar vader. Ook bij het iets minder ernstige schoolverzuim van een klas moeten overdoen – in de volksmond “blijven zitten” genoemd – keldert deze waarschijnlijkheid met 45% als het kind een betrokken vader in zijn leven heeft die hij of zij ook zeer regelmatig ziet. Het criterium hierbij is altijd dat de vader ook zorgtaken heeft en deze ook daadwerkelijk ten uitvoer kan brengen zonder belemmeringen; zoals door bijvoorbeeld zijn ex-vrouw en moeder van de kinderen.

Twee andere extra stimulansen bij de kinderen zorgen voor nog twee interessante ontwikkelingen in het leven van een kind als zijn vader deel uitmaakt van zijn leven. Zo stijgt de kans dat een kind cum laude afstudeert met maar liefst 39% als hij en/of zij, zijn en/of haar vader in zijn en/of haar leven heeft. Aan de andere kant blijkt dat de aanwezigheid van een vader, de kans dat het kind op latere leeftijd met politie in aanraking komt met 80% doet dalen. Ondanks al deze onomstotelijke cijfers, is de huidige verzorgingsstaat in Nederland erop gericht om vrouwen in staat te stellen om de opvoeding van een kind alleen op zich te nemen, zonder vaderfiguur. Over waarom Nederland een dergelijke houding aanneemt naar vaders toe, en – in beginsel – vaders dupeert tot een marginale rol in het leven van hun kinderen, heeft voorloper van vaderrechter Peter Tromp ooit gezegd dat het ligt aan een cultuur van positieve vrouwendiscriminatie. Kinderpsychologe Marga Akkerman heeft er een hele theorie aan verbonden onder de noemer ‘moederverering’. Wat nu precies de factoren en actoren zijn, wil ik snel weer iets zinnigs over zeggen. Tot die tijd blijft vooral de waarom-vraag als overpeinzing achter. Dat is dan ook mijn overpeinzing van deze maand…

Drs. Armand Sag

Historicus en turkoloog

www.armandsag.nl