Savaşların olmadığı, eşit paylaşımın hakim olduğu, çocukların, çocukluklarını; kadınların, kadınlıklarını ve yaşlıların yaşlılıklarını dilediğince yaşayabildikleri aydınlık, mutlu ve barış dolu bir dünya özlemimiz vardı...
Peki, şimdi bu hayalin neresindeyiz? 50 yıl önce bıraktığımız yerden daha iyi bir durumda mıyız? Bunun cevabından tam olarak emin değilim ama yine de umutsuz olamıyorum. Küçücük bir umut dahi olsa, benim için yeterli.
Gelelim Hollanda’ya: Hollanda, halkın aç ve açıkta kalmadığı; sosyal devletin var olduğu bir ülke idi. Ancak son yıllarda Hollanda’da ve sosyal devlet anlayışından vazgeçildi ve “Kendi başının çaresine bak “ politikası izlenir hale geldi.
Bununla birlikte, gelir dengerindeki uçurum da giderek büyüyor. Fakir daha da fakir; zengin daha da zengin oluyor…
Hollanda’daki Türklerin durumu
Hollanda’da yaşayan Türkler’in %30’undan fazlasının fakirlik sınırının altında yaşadığını biliyoruz. Birkaç istisna, kaideyi bozmayacak. Bu ülkede yaşayan Türk toplumu, gelir ve zenginliklerden yeterli payı alamıyor. Toplumsal kabul ve sistemin bir parçası olabilmesi için ise kapitali güçlü bir Türk nüfusun oluşması gerekiyor.
Uzun yıllar boyunca , eşit hakları ve sırtı kalın olanların fakire daha fazla katkıda bulunması gerektiğini savunduk. Geçen yıllarda ise ,sosyal denge ve adeletli paylaşım ilkelerinin rafa kaldırıldığını gördük ve kaçınılmaz olarak “Hiç kimse paylaşımdan yana değil; ben ne yapayım?” demeye başladık.
Sonuç olarak ; bu gelir dengesizliği ve sosyal, ekonomik ve politik güvensizlik, ekonomik krizlerin kronikleşmesini sağlayacaktır. Dolayısıyla, sosyal ve toplumsal uyumsuzluk ve umutsuzluk giderek daha fazla gündeme gelecektir.
Maalesef, mülteci akınları ve toplu göçler de bu ortamda artarak devam edecektir.
