Bir Esnaf Gibi Mutlu Olmak?

Bir Esnaf Gibi Mutlu Olmak?

Mustafa Nejat SUCU

Hasan Hüseyin Ağa, Nevşehir’in Lâle Caddesi’ndeki dededen kalma manifatura dükkânında oturmuş, dışarıdan tek tük geçen insanlara 7 numaralı gözlüklerinin ardından bakıyordu. Dışarıda soğuk ve puslu bir hava vardı. Kar ise inatla yağmamak için direniyordu. Bugün daha hiç siftah etmemişti; mutsuzluğunun sebebi de herhalde buydu.

“Yüce Allah’tan umut kesilmez,” diye düşündü. Bu yıl Göre’nin, Güvercinlik’in, Kaymaklı’nın, Zile’nin, Derinkuyu’nun ve Yazıhöyük’ün patatesleri 9 liradan satılmış, köylünün eline iyi para geçmişti. Mutlaka, köylüler dedesinden kalma dostluk ve hatırlarını da unutmayacaklardı.

Nevşehir Damat İbrahim Paşa Hamamı tarafından kadın ve erkeklerden oluşan on kişilik bir grup göründü. “Tamam,” dedi, “bunlar yeni nişanlanmış. Hamam ziyaretinden sonra gelin, kız ve damadın ihtiyaçlarını temin edecekler.” Grubun kendi dükkânına yöneldiğini görünce yüzünde bir gülümseme belirdi. Mutlulukla sobaya okkalı iki odun attı. “Üşümüşlerdir,” dedi içinden.

Esnaf Kültürü ile Yetişmek

Ailede esnaflık yok desek de geçmişte var. Nasıl mı?

Sarı Mustafa Dedem gençlik yıllarında gezici seyyar satıcılık, yani “çerçilik” yapmış. Gezici başöğretmen dedem Şükrü Güney ise öğretmenliğinin yanında “celebcilik”, yani canlı hayvan ticaretiyle uğraşmış.

Peki biraz da bana bulaşmış mıdır?

Evet. Günlük olarak var olanı takip etmek, yarım kalan işleri bitirmek ve yeni, güzel şeyler üretmek hem hoşuma gidiyor hem de beni mutlu ediyor. Bugün bir Türk vakfının bisikletiyle yol alırken de aynı şeyleri düşündüm.

Hollanda’da Mercedes Unimog’ları

Geçenlerde Almelo’da çalıştığım işin arasında bir tamirhanede 100’den fazla Mercedes Unimog gördüm. Hollanda’nın çeşitli devlet, bölge ve yerel kurumlarında uzun yıllar kullanılmış araçlardı bunlar. İki motor ustası, Kanada’ya satılacak kamyonların tamiriyle meşguldü.

Aklıma, var olan bu imkânları Türkiye’deki kurumlara pazarlamak geldi. Elbette bu konuda firmaya yeniden bir ziyaretim olacak.

1966’da Almelo’ya başlayan işçi göçüyle, 1980 yılına gelindiğinde Türkiye’den 3 binden fazla tekstil işçisi Nijhuis, Ten Cate Indië, Ten Cate Java, Twente, Gebr. Scholten Co ve Palthe gibi fabrikalarda dokumacı, iplikçi, boyacı ve basmacı olarak çalışıyordu. Almelo’daki 6 bin Türk’ün yaklaşık yüzde 25’ini Kayseri’den gelen tekstil işçileri oluşturuyordu.

Almelo’da Kayseri Gurbetçi Festivali Haftası

Var olan sorunlara takılıp kalmamak, enerjimizi daha kaliteli bir Türk toplumu için harcamak ne güzel olurdu. 2026 yılında Almelo’da Türklerin göçünün 60. yılı etkinlikleri yapılabilir. Matbualar, festival, konferanslar, çalıştaylar, müzik ve dans gösterileri ile bu yıl “Kayseri–Almelo Haftası” adıyla kutlanabilir. Avrupa projeleri ve fonlarıyla da desteklenebilir.

Almelo’da DENK’i Yerel Yönetimlere Sokmak

29 Ekim 2025 Hollanda erken genel seçimleri ile 18 Mart 2026’daki belediye seçimlerinde tercihlerimin farklı olacağı kesin. Almelo’da yeni umutların filizlenmesi için seçimlerde DENK grubuna destek vermek gerek.

Kayserili hemşehrilerimizin de desteğiyle 3 ila 5 meclis üyesi (yaklaşık 3 bin oy) çıkarabilirsek, Almelo’da yerel yönetime (Het College van Burgemeester en Wethouders) katılma imkânı doğar. İşte o zaman Almelo’da büyük değişim gerçekleşir.

O gün, 18 Mart’ta Kayserili hemşehrilerimiz yine bir ilki başarır. Tıpkı 1974 yılında Almelo’daki Yunus Emre Camii’nin inşasında ellerini taşın altına koydukları gibi.

Yok Pahasına Kaybolan Kardeş Belediye Beni Üzdü

Partnerstadt: Nevşehir – Almelo

Belli mi olur? Neden Hollanda’nın Almelo şehri ile Kapadokya’nın incisi Nevşehir arasında yeniden bir “kardeş şehir” ilişkisi kurulmasın? Bu önerimi ilerleyen günlerde her iki belediyenin başkanlıklarına ve encümenine sunmak niyetindeyim.

Düşüncelerimiz Gerçek Olur mu?

Bilinmez ama bir konunun gerçekleşmesi için önce düşünmek gerekir. Düşünceler, ütopya olmadıkları sürece olumlu sonuca giden yolun başlangıcıdır. Hayat umutların ve hayallerin birikimiyle mutludur.

Ben Nevşehir doğumluyum. Nevşehir’in Kayseri’ye uzaklığı 80 kilometre, Kayseri’nin Sarız ilçesine ise 127 kilometredir. Ama önemli olan mesafe değil; hissetmek, görmek, düşünmek ve uygulamaktır.

Umut ederim ki bir gün ortak düşünceler uygulanabilir bir yaşam projesine dönüşür ve fakir göçmenin ekmeğine yağ ile bal olur.

Sevgilerimle.