Ölümü Bekler Gibiydiler..
Geçenlerde Hollanda Diyanet Vakfı, Deventer Merkez Camii’sini ziyaret ettim.
Camii kantininde 65 yaşını aşmış 25 emekli, yaşlı ilk nesil misafir Türk işçilerini gözledim;
sağlık sorunları vardı. Hanımları bakım evlerinde olanlar vardı, umutları ve yaşam sevinçleri yok olmuş, söylemeselerde ölümü bekler gibiydiler.
Heyacanları ve yaşam umutları yok olmuş, uzun bir süre Türkiye’de bile kalamıyorlardı artık. 24 saat ekonomi dişlilerinin bir parçası olan çocukları ve torunlarının kendilerine ayıracak zamanlarıda yoktu.
Ne kadar gönüllerinden başka söyleselerde, sözle bile şikayet edemiyorlardı, O 50 yıl önceki aile, bağlılık ve Ata erkil ailelerden geriye sadece bayramlarda kendilerine alınan bir gömlek ve bir paket şeker kalmıştı.
Neyi anlatacaklardı torunlarına ?
Yılın 9 ayında günde 20 saat çalıştıklarını mı ? Harmanda düven üsünde yorgunluktan nasıl uyuduklarını mı ?. Torunlarının dünyasınıda anlamakta zorlanıyorlardı.
En acısı ise…
Yetkililer ilgisiz ve çalışanlarda bilgisiz idi. Onları anlamakta istemiyorlardı. Sağlık, bakım, tedavi sorunları her geçen gün büyümekteydi.
Evet bu ülkede Demans hastalığına yakalanmak, hemde Hollandalı emsallerine göre 4 kat daha fazla yakalanmak bu yaşam sevincinin bittiği yaşlanan ruh hallerinde çokta zor olmasa gerekti.
Biz yine Nejat beyle…
Biz yine Nejat beyle uzun uzun bir sohbete daldık. Memleket Sarıkamış’tan başladık, geldiğimiz yıllara Deventer’deki Thomassen & Drijver firmasındaki çalışma yıllarından, çocuklara ve torunlara anlata anlata geçen 60 yılda güzel çalışmalarımızı değerlendirdik. O sordu, ben cevapladım bir öğrenci gibi..
Yaşamda Sarıkamış’tan Hollanda’nın Deventer şehrine uzunan o uzun ve ince yolculuğumuzda güzel, erdemli, namuslu hep dolu dolu bir yaşamın içinde olduğumuzu anımsayarak bir anlıkta olsa mutlu etti beni.
Caminin imamının öğle Namazı için okuduğu Ezan’la geçen 50 yıllık bir film şeridi gibi akıp giden görüntülerden koparak camii merdivenlerinden yaşam tiyatromuzun son perdesine girer gibi yavaşça içeri girdim.
İçerideki benim emsallerim bana bakarak gözlerini yere indiriyorlardı. Yanaklarımda akan göz yaşlarımı fark ettiğimde ağladığımı fark ettim.
Sevgi ve saygılarla.
Almelo/Nejat Sucu
