Özlemek güzeldir. Özlemek, umut etmek yaşamın temel kaynağı, mutluluğun temel taşı, ekmek, aş gibi yaşamda olmazlardandır. Tüm uğraşların içerisinde, özlemeden de ve bir gün gerçekleşeceğine inanmak özlemek, umut etmek ve o umutla yaşamakta güzeldir.
Tabii ki gerçekçi ve ütopik düşüncede var olan sınır, kendi imkanların ve aklın yettiği yeteneğinin elverdiği ve hür beyninin geliştiği derecededir.
Bazen de olmayanı, sahip olamadıklarımızı özleriz. Anadolu ‘nun tenha, fakir mi fakir, kervan geçmez bir köyünde bir genç Hüseyin, Paris'te Üniversite Paris – Sorbonne ‘de eğitim yapmayı özlerdi. Bugün o genç özlediği tıp eğitimini Paris Sorbonne’ yapıyor.
Tabii ki burada o fedakâr babalarımızın hakkını da vermek gerek. Babalar, dedeler ve ebelerimiz Hollanda’da yeni zor, özlemli yaşamı bizler için seçmemiş olsalardı belki bu sahip olduklarımıza ulaşamayabiliriz. Onun için onlara bizim çok fazla ödenemeyecek değerde borcumuz var.
Özlemek ile, sahip olunanlar arasında uzaklık sahip olunduğu zaman o kadar yaklaşır ki, neden, ne için özlediğinizi bir türlü anlayamazsınız. Artık, o özlenen cazibe, meta, gizem ve ulaşılmayacak peri ve sihir yok olmuş gitmiştir. Sanki, 5 günlük kuru ekmeğin yendiğinde, boğazınızdan geçmez ve gözlerinizden yaş gelir ya, o anda güzel bir zeytinyağlı piyaz yemeğini özler gibi olursunuz.
Avrupa'da birinci ve ikinci nesil gibi bizde, bazen özler ve umut eder olduk. Geçen ne düşündüm biliyor musunuz? Avrupa’da yaşamaktan ne kadar zevk alıyorsak ta, bazen de günlük kazançtı, ekmekti, aştı ve Avrupa stresinden uzaklaşmak ve yeni bir yaşamı özlüyorsunuz.
Genelde hepimiz, geçmişte sahip olunan köy yaşamı, o köy odasında sohbet eşliğinde içilen çayı özleriz. Biliriz ama yine bilmezden gelerek o artık bir daha geri dönmeyecek yaşamı ve yaşama tekrar kavuşmayı özleriz.
Neden yüksek derece Demans hastalığı ?
Avrupa’da ve Hollanda’da yaşayan ilk nesilde Hollandalı yaşlı emsallerine göre Unutkanlık hastalığı ( Demans) 3/ ve 4 kat daha fazla görüldüğünü okuyor ve çevremizde gözlüyoruz.
Ben, en büyük sebeplerinden birinin, memlekete dönme umutlarını ve özlemlerini kaybetme olarak “düşünüyorum. Umutla yaşlanmak, umutla yeniden Babam Ahmet Sucu ‘nun Traktör satın aldığı gibi çiftçilik yapmayı umudu ve özlemiyle yaşamak gerek. Umut ve özlemleri insanı dinç ve beyinlerin çalışmasını teşvik ettiği kesindir.
Yaşam, kim bilir belirginliklerin yanında, belirginsizliklerlede dolu. Bellidir ki, yaşamı sevimli, tatlı ve tüm insanı tatsızlıklara rağmen hoş ve dayana bilinir kılan “ Bilinmezleri Umut Etmek “olsa gerek .
Özlemleri ve umutlarınız bol olsun. Hoşçakalın.
