Gastvrijheid

Gastvrijheid


  • Kayıt: 04.11.2013 22:07:00 Güncelleme: 04.11.2013 22:07:00

In mijn vorige artikel had ik het over het aspect humor in de Turkse cultuur. Dit is vooral te zien in de enorme impact van karikaturen en prenten. Het is geen toeval dat het grootste blad van karikaturen, prenten en cartoons tevens ook een keten aan cafés kan exploiteren in Turkije. Of dat Cem Yılmaz, de meest bekende cabaretier van Turkije, ooit tekenaar was van cartoons.

 

Maar goed, een ander kenmerk is de enorme gastvrijheid. Dit kan zich vertalen in meerdere situaties die in Turkije als normaal of zelfs vanzelfsprekend worden gezien. Eén situatie die ik zelf heb meegemaakt wil ik jullie niet ontzeggen. Ik was onlangs in Antalya, daar zijn alle busroutes, bushaltes en bussen vernieuwd. Dat wil zeggen dat de gemiddelde chauffeur en passagiers zelf niet meer weten hoe de bus rijdt en waar de volgende halte nu eigenlijk staat.

 

Onwetend dat een dergelijke chaos slechts dagen ervoor was doorgevoerd, stond ik niksvermoedend te wachten bij de bushalte tot er opeens een auto stopte. De chauffeur en zijn vriend waren twee mannen uit Antalya die mij mededeelden dat sinds de wijziging van de busroutes, de bus vaak of helemaal niet kwam of veel te laat kwam. Ik bedankte hem voor de informatie en wilde weglopen toen de mannen in koor mij riepen in te stappen. Ik was argwanend als Utrechter, want het kan zo de organenmaffia zijn. Althans dat dacht ik in mijn verwesterde denkwijze. Alles en iedereen is een potentiële vijand.

 

Hierom dankte ik de mannen vriendelijk maar zij bleven aandringen en riepen mij in te stappen. Uiteindelijk werd ik bijna de auto ingeduwd en zij brachten mij braaf tot mijn plek van bestemming om in koor ‘doei’ te zeggen en weg te rijden. Ik was stomverbaasd maar zag wel gelijk de typische Turkse gastvrijheid terug. De mensen in Turkije zien iedereen als een potentiële vriend en niet als vijand.

 

Tijdens de autorit hadden de twee mannen het ook over onderwerpen zoals familie, werk en andere dingen alsof ik er niet bij was. Het was een typisch gesprek tussen twee mannen zoals “Hoe gaat het met jou en jouw vrouw?”. Onderwerpen waarvan je zou verwachten dat men het privé zou willen houden en niet in het bijzijn van anderen zou bespreken. Althans dat zou men in landen buiten Europa doen. Waarom staan de Turken dan toch zo bekend om hun intolerante houding jegens bijvoorbeeld de Armeniers en Koerden. Dat is toch niet logisch in een cultuur waar gastvrijheid en vriendelijkheid tegenover vreemdelingen zo centraal staat? In de Turkse cultuur zou je dat zelfs de kern van de maatschappij kunnen noemen, net als een gevoel voor humor waar ik het vorige maand over had. En juist dat is nu mijn overpeinzing van deze maand…